de sa vi var forrykt nesten før vi var begynt,
men meg og deg har stått sammen gjennom tykt og tynt.
eg lover deg en dag får vi to endelig se lønnen,
det tar bare litt tid for to kjerringer mot strømmen"
Lillian <3.
Lillian er min skytsengel.
hun har vært min beste venn siden 1.klasse!!
vi to har holdt sammen gjennom de værste stormer, de mest forferdelige kranglene og de aller aller beste dagene!
Når jeg skal skrive om lillian vet jeg bare ikke hvor jeg skal begynne.. det er snakk om nesten 11 år her!!!
Vi ble venner fordi jeg så henne stod alene, og jeg gik rett bort og spurte om vi skulle bli bestevenner, og siden den gang har vi levd lykkelig i alle våre dager..
Okei, liten hvit løgn der.
vi har kranglet enormt mye!
Men det vokste vi i fra.
Den første krangelen våres var pga en lek.
vi hadde sett en film sikkert 1000 ganger, og vi kunne den ordrett utenatt!
så derfor skulle vi da leke denne filmen, jeg ville bruke fantasien og hun ville leke rett etter filmen.. det gikk en time så var vi venner igjen..
Slik har det alltid vært, vi krangler, bli venner igjen, og slik er det.
I 7.klasse, når vi var på leiskole, på langedrag, satt vi ved hverandre på toget. vi snakket og koste oss masse:D så kommer lærern bort og sier, nemmen, er dere venner?
og vi ser dumt på hverandre og sier jaaa, vi er bestevenner vi:)...
da lo han godt.
Lillian er den personen som vet mest om meg, til tider tror jeg hun vet mer om meg enn hva jeg selv gjør. hun leser meg som en åpen bok, og til tider trenger jeg det.
JEg kan vel egentlig takke lillian for at jeg har funnet min kjære.
For det var nemmelig slik at meg og Christoffer egentlig ikke var sånn heeelt på talefot på en måte. hun tvingte meg til å reise ut til han for at jeg skulle snakke med han, og helsikken så vi stresset med bussen. Hun var med meg hele tiden, og passet på at alt gikk som det skulle. og slik ble det til at vi ble sammen.
Lillian stiller ALLTID opp for meg, tror nesten det er alik at hun ville ofret livet sitt for meg. og jeg vet jeg ville gjort det for hun!
Som sagt så stiller hun alltid opp. lurer på hvor mange ganger hun har reddet meg ut fra ting.
om jeg kommer opp i en knipe så backer hun meg alltid opp! om jeg kom for sent på skolen eller hadde glemt noe så hadde hun en unnskyldning for meg og reddet meg!
Om jeg skulle skrevet ned allt vi har opplevd sammen, ville det tatt flere år.
Men noen ting kan jeg nevne.
Jeg husker når vi gikk på barne skolen. for kjempe kjempe lenge siden, helt tilbake i 2.klasse tror jeg. hun sklei på isen og brakk fingen. jeg fikk så vondt av å se på hun. og lærerne nektet og tro at hun hadde vondt, men dagen etter kom hun på skolen med brekt finger.
På ungdomsskolen husker jeg vi skulle gå fra skolen og ned til arenum for og se på en konsert ( den var ekstremt dårlig btw) Så ble vi kjempe kjempe sint fordi lærern vår sa vi måtte gå ned, men vi bestemte oss for å gå ned fordi vi skulle respektere det han sa. så når vi endelig kom frem gikk vi rett frem til lærern og sa RESPEKT!
og da lo han godt..
Lillian fikk en oppgave (på nynorsk) på skolen de rhun skulle skrive om en god venninne. denne syntes jeg var så fin så den har jeg med her. Tusen takk for den lillian, når jeg leste den både lo jeg og jeg gråt fordi jeg ble så rørt <3
Eit portrett av ei venninne som har betydd mykje for meg.
Av Lillian Rading 1D
Det var ein varm haustdag i 1997 eg skulle få mitt fyste møte med min aller beste ven, Anette. Eg stod og ante ro heil for meg sjølv då ho plutselig hoppa framfør meg og berre stod der og smilte til meg. Eg skjønte ikkje ein drit, berre smilte forvirra tilbake. «Hei!» Sa ho. «Hei!» svarte eg. Eg visste kva ho heit, vi gjekk i same klasse, 1a på Kaland skule. «Skal vi vere venar?» For ein merkelig jente, eg hadde aldri snakka med ho før, men eg kunne ikkje takke nei til ein ven, så eg nikka. «Bestevenar?» Ho smilte meir no, og igjen så nikka eg. Eg hadde fått min fyste skikkelige ven, som var jente, i klassen! Men på det tidspunktet visste eg sjølvsagt ikkje kor mykje hun faktisk kom til å bety for meg vidare i livet.
Sjølv om vi var bestevenar, Anette og eg, så var vi likevel veldig forskjellige ifrå kvarandre. Det tok ikkje lange stunda før vi byrja å krangle. Den fyste krangelen vi hadde var om noko så lite som at ho ville leike etter fantasien mens eg ville leike direkte ut frå manuset til ein film vi hadde sett om og om igjen til vi kunne alt ordrett frå filmen. Me skreik og gjekk kvar vår vei. Det var då vår fyste krangel, etter det har eg rett og slett ikkje teljinga, men bestevenar var vi og bestevenar fortsette vi med å vere! Det var ingen som helt klarte å skjønne kvifor akkurat eg og ho insisterte så sterkt på å vere bestevenar, for kvart år var det nye intriger og vi klarte aldri å seie oss einige om noko som helst. Ho stod på sitt og eg på mitt, og uansett kva som blei sagt var vi overbevist at det var akkurat oss sjølv som hadde rett. Vi krangla og krangla heilt til vi til slutt blei lei av å krangle, då sa den eine unnskyld, og så tok vi resten av krangelen ei anna gang. Ja, for det var sånn det var, vi byrja krangelen med eit tema og slutta med eit heilt anna.
Ja, vi begge to var nokre skikkelige stabeis! Og eg gløymer aldri klasseturen i sjuande klasse, eg og Anette satt heilt inntil kvarandre, arm i arm og smilte og lo, så kom læraren vår bort til oss og spurde ”Neimen, er de venar?” ”Ja,” svarte Anette med eit stort smil om munnen ”Vi er bestevenar!” Læraren vår så ganske forvirra ut. ”Ja vel.” sa han, og vi bare smilte lurt. ”Michael da, har du ikkje fått det med deg før no? Vi har alltid vore bestevenar vi!” No var det ikkje berre læraren vår som sendte oss forvirra blikk. Vanlegvis når folk så meg og Anette stod vi og skreik til kvarandre og då vi var tom for skjellsord fann vi på nye, blei vi ferdig med eit tema byrja vi på eit nytt, det kunne vart i ævelengder!
Det var ikkje før etter nærmare 9 år at kranglinga blei sjeldnare. Og då vi begge kom inn i ein periode kor vi begge var forelska, blei bandane våre endå sterkare enn nokon gang. Vi var med kvarandre kvar dag, på skolen, etter skolen og i helgane. I helgane var vi som oftast med gutane vi hadde fått så sterke kjensler for. Vi prata om alt, hjelpte kvarandre, støtta kvarandre og kunne sei akkurat kva me meinte til kvarandre, heilt utan at vi byrja å krangle. I løpet av denne perioden fekk eg også ein hard og vanskelig tid, men Anette var der for meg kvar gong! Støtta meg, fekk meg til å smile, og lærte meg at eg ikkje måtte la meg tråkke på av andre, det eg meinte var det eg stod for og eg måtte holde på det og vise meg sterk. Aldri har eg vore så rørt i heile mitt liv og aldri hadde eg trudd at eg kunne få så mykje støtte av nokon. Men til og med då det kom til matte eksamen stod ho fast og støtta meg, sjølv om eg omtrent ikkje klarte å jobbe. Ho jobba og jobba for harde livet og eg prøvde å henge med, då ho merka eg var trist fekk eg ikkje lov å jobbe meir, men fikk streng beskjed om å legge meg nedpå, ete litt og høyre litt musikk til eg følte meg klar til å jobbe igjen. Tårene mine strømte ustoppelig nedover kinnene mine, ikkje berre fordi eg var trist, men også fordi eg var så takksam for all hjelpen eg fekk.
Men ingenting varar evig, og etter kvart gjekk denne perioden over. Vi byrja å vakse i kvar vår retning. Vi bytta skole, og no ser vi ikkje kvarandre særlig ofte. Likevel står vi fast ved at vi skal holde saman og vere bestevener uansett kva som skjer. Anette vil alltid vere den litle jenta, med dei søte museflettene som kom bort til meg og sidan viste meg superkreftane sine, og gav meg ei lita bit av dei. Og eg veit vi alltid kjem til å krangle om alt og ingenting, men aldri om eg gjer slipp på henne. Ikkje i dag, ikkje i morgon, aldri! Bestevenar for alltid, det har alltid vore Guds vilje.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar